У студзені гэтага года раённая газета «Народны голас» расказвала пра незвычайную знаходку пенсіянера з вёскі Засінцы Канстанціна Захарчанкі, які восенню мінулага года ў сваім агародзе знайшоў медаль «За адвагу». Трэба адзначыць, медаль добра захаваўся, і на ім быў выразна відаць яго нумар.
Пенсіянер звярнуўся ў раённую газету з просьбай дапамагчы ўстанавіць імя героя. Журналісты ў сваю чаргу звярнуліся ў ваенкамат, а яго работнікі – у Цэнтральны архіў Міністэрства абароны Расійскай Федэрацыі. Адказ не прымусіў доўга чакаць. 20 сакавіка з архіву прыйшла даведка, у якой паведамляецца, што «медаль «За адвагу» № 3350300 уручана стралку 300 стралковага палка 220 стралковай дывізіі І Украінскага фронту чырвонаармейцу Патапенка Рыгору Мікалаевічу, 1915 года нараджэння, ураджэнцу в. Падгалле Ельскага раёна Палескай вобласці. Дамашні адрас на 19 лютага 1947 года: Палеская воблаць, Ельскі раён, в. Падгалле». Такім чынам, па нумары медаля ўдалося знайсці імя ўзнагароджанага. Значыць, яшчэ імя аднаго героя будзе вядома!
Журналісты раённай газеты накіраваліся ў Падгалле, каб знайсці родных Рыгора Патапенкі. У хаце, пабудаванай бацькам, і зараз жыве яго дачка – Вольга Рыгораўна Верамейчык. Жанчына вельмі здзівілася і расхвалявалася, калі ёй паведамілі радасную вестку пра тое, што яе бацька быў сапраўдным героем. Нагадаем, медаля «За адвагу» былі ўдастоены савецкія салдаты за асабістую мужнасць і адвагу, якую яны праяўлялі ў баях з нямецка-фашысцкімі захопнікамі ў час Вялікай Айчыннай вайны. Гэта адна з самых ганаровых савецкіх узнагарод, яе ў час вайны прыраўноўвалі да ордэна.
– Мы нічога не ведалі, што ў бацькі была такая ўзнагарода, – расказала Вольга Рыгораўна. – Мой бацька, як і трое яго братоў, ваявалі з фашыстамі. На шчасце, усе вярнуліся жывымі. У бацькі не было на адной руцэ пальцаў, але ж самае важнае, што жывым застаўся. Ён ніколі не хваліўся, што здзейсніў нейкі геройскі ўчынак, значыць, лічыў абарону роднай зямлі сваім святым абавязкам, а не подзвігам.
Па словах Вольгі Верамейчык, Рыгор Патапенка не вельмі любіў расказваць пра вайну, таму і ўспамінаў у дачкі няшмат. Ведае толькі, што ваяваў бацька на Украіне, быў паранены пад Жытомірам. У час вызвалення нашай вобласці патрапіў у палон пад Гомелем. Адтуль яму ўдалося збегчы. Некалькі дзён дабіраўся салдат да роднай вёскі. Калі да Падгалля заставалася зусім мала, пад вёскай Кавалі яго ледзь не забілі немцы. Але і тут Бог выратаваў Рыгора Патапенку. Салдат вярнуўся додому, дзе яго чакала жонка Марыя Мікалаеўна і сынок Мікалай. Пазней, у канцы 1945 года, нарадзілася дачушка Вольга, праз тры гады – яшчэ адзін сын. Бацька і маці шчыра працавалі, гадавалі дзяцей. Бацька працаваў на лесанарыхтоўках у леспрамгасе, маці – у калгасе, была адной з лепшых працаўніц.
На жаль, братоў Вольгі Рыгораўны ўжо няма ў жывых. Вольга Рыгораўна жыве адна, мужа няма больш за дваццаць гадоў. Тры сыны жанчыны жывуць пад Мазыром, часта бываюць у маці. Не забываюць бабулю і шасцёра ўнукаў.
– Зараз усім патэлефаную, раскажу пра іх дзеда-героя, пра медаль яго знойдзены, – сказала Вольга Рыгораўна. – Дзякуй усім людзям за нераўнадушша. Гэта важна для мяне. Многа ўспамінаў нахлынула…
Ганна Гаўрылава
